Voor het vervoer van vochtgevoelige goederen zoals kalk beschikten de spoorwegen al heel vroeg over zogenaamde opklapwagens in verschillende uitvoeringen. In de tweede helft van de jaren 1920 leidde de ontwikkeling van dit type wagen tot de K Elberfeld 80 001 e.v., die voldeed aan de destijds geldende ruilontwerpstandaard en dienovereenkomstig werd gestandaardiseerd. De 8,1 m (zonder handrem) en 8,8 m (met handrem) lange wagens kregen de in die tijd gebruikelijke korte wielbasis van 4 m en konden tot 17,5 ton worden beladen. Om dit gewicht te kunnen weerstaan, werden de zijwanden en scharnierende deksels voorzien van opvallend gekruiste kralen ter versteviging. Terwijl de originele lak in RAL 8012 was met chassis en offset-fittingen in RAL 9005, veranderde dit al snel in een lichtgrijze kleurwaas bij het laden van kalk. De 991 geleverde auto’s (tot 1933) waren ook de laatste in serie gebouwde auto’s met scharnierdeksel. Hoewel de opklapbare dekselwagens machinaal konden worden geladen, konden ze alleen handmatig worden gelost. Deze omstandigheid leidde ertoe dat de ontwikkeling van wagons voor het vervoer van overeenkomstige goederen al in de tijd van de Reichsbahn werd voortgezet in de richting van zelflossende wagons en dat er na de K25 geen noemenswaardige nieuwe ontwikkelingen meer waren. Desondanks bleven de door de Deutsche Bundesbahnen als K25 geclassificeerde voertuigen tot het einde van de jaren 1960 in de reguliere dienst en af en toe nog als bedrijfswagen.
MODEL DETAILS
Vervangende ashouder van metaal
Speciaal bevestigd remsysteem
Ontwerpverschillen op basis van varianten
Fijn gegraveerde klinknagels
Geschaalde constructie
